'Myn frou is poergeskikt!'

Ook onze buurtbeheerder Bart Weening en wijkconsulent Anne de Meer zijn aanwezig tijdens de Flatbabbel. Ieder verbeterpunt voor hun wordt door de heren genoteerd. 

'Dit nieuwe complex is eind vorig jaar opgeleverd', vertelt Bart. 'Op de eerste verdieping is een mooie ontmoetingsruimte. Deze ruimte is perfect om elkaar als buren te treffen, maar op dit moment wordt er nog niets met deze ruimte gedaan. Zonde. Vandaar dat we Kearn Welzijn hebben gevraagd om ons te ondersteunen bij het opzetten van een bewonerscommissie die hier leuke bewonersactiviteiten kan organiseren.' 

Dat idee valt in de smaak bij de aanwezige bewoners. 'Wy kinne hjir moai klaverjasse', oppert één van de heren. 'Ik tocht oan in kofjemoarn of rumicub', vult zijn buurvrouw aan. Maar op de vraag of iemand van de aanwezige bewoners plaats wil nemen in de bewonerscommissie om dit te organiseren, blijft het stil. 'Myn frou is poergeskikt!'  

Ogen en oren van de flat 

Doetie en Nienke herkennen die terughoudendheid wanneer een bewonerscommissie wordt opgericht. 'Voor veel bewoners is dit onbekend terrein. Vandaar dat wij hen graag ondersteunen', legt Doetie uit. 'Wij helpen bij de officiële oprichting, maar ook bij de opstart van de eerste activiteiten. Een bewonerscommissie is van grote waarde voor alle bewoners. Vragen, wensen of problemen kan de bewonerscommissie gelijk doorgeven aan WoonFriesland. Als bewonerscommissie ben je de oren en ogen van de flat.' 

Dit rechtstreekse lijntje is erg handig, benadrukt buurtbeheerder Bart bij de aanwezige bewoners. 'Ik heb veel contact met andere bewonerscommissies, waar één iemand mijn mobiele nummer heeft. Zo kunnen we snel schakelen als er iets is.' Er wordt instemmend geknikt in de zaal.  

Aan het einde van de Flatbabbel wappert Nienke trots met drie namen van bewoners die wel plaats willen nemen in de commissie. 'Een mooi begin', concludeert collega Doetie. 'Hier kunnen wij wel verder mee!' 

Voor- en tegenwind 

Mevrouw Osinga groeide op in het dorpje Wijckel. Nadat ze haar man Siebe leerde kennen, verhuisde het jonge stel naar Berlikum. Een wereld van verschil. 'Plotseling zat ik daar midden op de klei met niets anders dan uitzicht over de uitgestrekte aardappelvelden. Ik werd er doodongelukkig. Toen mijn man bij de zuivelfabriek in Hemelum kon komen te werken, zijn we gelijk verhuisd.' 

In Hemelum gaat het leven ze voor de wind. Totdat haar man Siebe begin jaren ’70 de diagnose kanker krijgt. Op 40-jarige leeftijd overlijdt hij. 'Ik was nog maar 36 jaar en moeder van vijf jonge kinderen', blikt mevrouw Osinga terug. 'Dat was enorm zwaar. Mijn rotsvaste geloof en mijn kinderen hebben me er doorheen gesleept.' 

Uiteindelijk treft mevrouw Osinga een nieuwe vriend: Melis uit Apeldoorn. Samen ontdekken ze de wereld en reizen meerdere malen naar Tsjecho-Slowakije met bussen vol (zelfgemaakte) kleding. Ze glundert als ze het fotoboek uit die jaren doorbladert. 'Dat is me thuis met de paplepel ingegoten: je leeft niet alleen voor jezelf.'

Oorverdovend stil 

Een felgekleurd roodborstje snoept ondertussen in de tuin van het lekkers op de voederplank. Vanuit de woonkamer geniet mevrouw Osinga volop van alle vogels die haar tuin een bezoekje brengen. 'Helaas kan ik hun vrolijke gezang niet meer horen', verzucht ze. 'Sinds dat mijn woning is geïsoleerd, is het hier zo ontzettend stil. Voor veel mensen is die rust wellicht fijn, maar ik mis echt de geluiden van buiten. Mijn oren doen soms zeer van de stilte in huis. Daarom heb ik graag de radio aan.' 

In de slaapkamer staat het raam op een kiertje, zodat mevrouw Osinga ’s ochtends wakker wordt door het getsjilp van de vogels in haar tuin. Verder heeft ze niets te klagen. 'Ik ben gezond en ik kan alles nog zelf. Ik lap de ramen, doe de afwas en verschoon het bed. Alleen word ik iedere dag iets strammer. Maar zeuren, dat doe ik niet. Ik ben niet in de wieg gelegd om 'te eameljen'.'

Comfortabel en ruim gezinshuis 

Het nieuwe huis biedt veel voordelen. Het huis is elf jaar geleden gebouwd. Het is goed geïsoleerd, heeft vloerverwarming en zonnepanelen en ziet er nog steeds modern uit. De familie Tapsi heeft een eigen tuin en veel groen om het huis. Manisha: 'Hier kan ik de kinderen rustig en veilig hun eigen gang laten gaan. Ik kan ze vanuit huis, waar ik nu een werkruimte heb, goed zien. In mijn huidige baan werk is regelmatig vanuit huis en deze extra kamer komt dan ook heel goed van pas. Je kunt begrijpen dat we - nadat we acht jaar op de wachtlijst stonden - echt heel erg blij zijn dat we als jong gezin hier mogen wonen. En zo is er voor iemand anders in de wijk weer een plek beschikbaar in de galerijflat.' 

'Dat we langere tijd op de wachtlijst stonden, is zeker de moeite waard geweest' 

Nog veel te doen 

De verhuizing is nog niet helemaal achter de rug. 'Je ziet het: overal staan de verhuisdozen of ingepakte meubelstukken', wijst Manisha. 'Mijn man Wishaal en ik hebben het druk op ons werk, waardoor het lijkt of de verhuizing tussendoor moet, maar over een week staat alles op z'n plek hoor', lacht Manisha.  

Wat we merken en zien is dat Manisha en ook de kinderen het heel fijn vinden om hier te wonen. En dan zijn die verhuisdozen die een weekje extra in huis staan helemaal niet zo erg. Net als we onze jas aantrekken om te gaan, komt echtgenoot Wishaal thuis. Het is een genot om, voordat wij weggaan, een leuk jong gezin te zien, dat hier helemaal op hun plek zit.